Zeg Esther, hoe kom je eigenlijk ertoe om mala’s te maken?
Wie ben je eigenlijk…
Grappig, ik die heel graag achter de schermen werk en me eigenlijk ook graag daarin blijft bewegen, tot het moment er is om naar buiten te gaan…
Naar buiten gaan is niet echt mijn natuurlijke habitat, wel de natuur in gaan en met boeiende mensen praten en samen zijn een tijd, dàt wel!
Maar eigenlijk ben ik heel graag thuis – een huismus – die de wereld beleeft niet zo heel ver van haar huis.
Ik ben eind de 40 – binnen 2.5 jaar – 50.
Ik was als kind een dromer, de bomen bij de school leerde me meer dan de school zelf. Ik zoch meer contact met de bomen dan met andere kinderen wat al snel resulteerde in pesten vanaf jonge leeftijd tot zelfs ver in de 20ger jaren.
Laat ik zeggen dat dit me absoluut heeft gevormd als klein meisje, als jong meisje, als jong volwassenen en als volwassenen.
Om ‘de pester’ er uit te halen voor hij actief kon worden ben ik mensen gaan observeren en ben ik al heel snel heel vlug geïnteresseerd geraakt in menselijk gedrag. In de lichaamstaal, in de verbale taal, in de emotionele uitingen en de allerhanden uitingen van de mens.
Natuurlijk, begin jaren 80 wisten ze met een kind – zoals ik – niet wat ze ermee moesten en ben ik op mijn 13de in de kunstenschool gestoken. Eigen keus, omdat ik het zelf ook niet wist. Joepie ik heb dit gedaan tot mijn 19de en leerde daar mijn Nederlandse klasgenoten en hun levensenergie kennen.
Na mijn schooltijd werd het lastig om echt werk te zoeken dat me paste, het werd een lastige en heel stressvolle tijd die me diep heeft getroffen in mijn zelfvertrouwen dat al zo laag was.
Ik gleed meerdere keren af naar een diepte punt, zowel fysiek als mentaal. Dat eiste meermaals zijn tol en moest verschillende keren helemaal opnieuw beginnen met prima steun van mijn ouders die alles wat ze konden doen ook deden – heel dankbaar ben ik ze daarvoor –
De trouw aan mensen die het niet zo heel goed meenden met mij was hardnekkiger dan ik toen had gedacht, toch was er mijn gezond verstand en heb ik wel een ‘scheiding’- einde van een relatie – achter de rug maar wel zonder kinderen. Joepie mijn intuïtie want dit heeft mijn leven nadien toch iets makkelijker gemaakt bij het ontmoeten van mijn man nu bijna 21 jaar geleden.
Een zwaar auto-ongeval leerde me al mijn innerlijke wijsheid, mijn levenservaring en levenskennis, mijn veerkracht om opnieuw terug op te veren en opnieuw het leven op te nemen, maar vooral mijn spirituele kant – ik ben boogschutter – boogschutter – te leren kennen die ik heel diep had weggestoken als klein kind omdat het me ‘hinderde’ in mijn dagdagelijks leven als kind, maar nu ten volle kàn toelaten na jaren werken aan mezelf.
Veel levenservaring heb ik beleefd in het CVS revalidatie centrum van Pellenberg waar ik 1 jaar heb ‘verbleven’, waar we elke week trainde om met CVS te leren om te gaan. Een fysieke en mentale leerschool die me ook tot op dit moment me nog de kennis geeft die ik nog steeds nodig heb.
Op een moment in mijn leven ben ik toch nog mama van een zoon van bijna 10 jaar kunnen worden, na een vruchtbaarheidsziekte, vele operaties, een hele reeks vruchtbaarheidsbehandelingen – icsi – en een aantal misgelopen zwangerschappen die van mijn lichaam heel wat hebben geëist. De littekens zijn zichtbaar en hebben tot op vandaag me de wijsheid gegeven die ik nodig heb ik mijn werk.
In al die jaren die in mijn leven zijn voorbij gegaan las ik, schilderde ik, luisterde ik, observeerde ik, schreef ik, leerde ik, wandelde ik. Ik nam alles wat ik ‘nodig’ had als kennis tot me op. Ik ben een rasechte autodidact, geleerd vanuit mijn eigen zoektochten en uitvindingen.
Nee ik heb geen alcohol nodig en geen andere middelen die me geen verbinding geven met de aarde en de natuur. Oh nee, niks voor mij. Alles is al zo intens voor mij, alles komt stevig en hevig binnen en ja ik reageer hyper sensitief en hyper actief op prikkels en op geen prikkels, hmmmmm, hoe anders ik ben heb ik op mijn 44ste leren kennen door zelf de info te gaan zoeken vanuit HSP boeken die ik helemaal uitploos en bestudeerde tot ik uiteindelijk tot de beslissing kwam, nee ik ben niet een hsp alleen er is meer aan de hand. Ik ging zelf naar mijn hulpverlener met de boodschap – zou het kunnen dat ik ASS heb? – Ja het zou wel kunnen – zei mijn behandelende arts en stuurde me naar een test centrum – diagnose ASS – type Asperger.
Mama en moederzijn was een ware uitdaging. Zo een grote uitdaging dat ik jaren nodig heb gehad om ervan te bekomen. Het is wel door mijn zoon dat ik ben te weten gekomen dat ik ook Asperger heb. Wij samen, ik en de zoon gaan nu na jaren hand in hand door het leven dat er anders uitziet dan bij vele andere gezinnen. Hoe wij de wereld beleven is nog steeds heel intens en op een ander verstandelijke niveau als een doorsnee gezin.
De uitdaging als mama zijn, moederen en zorgen is voor iemand als ik met veel zelfkennis door jaren – vanaf mijn jonge tienerjaren – aan mezelf te werken, te moeten werken om te kunnen overleven en nadien leven – nu een zegen, een zegen in veerkracht, in de dagdagelijkse dingen aanpakken en onverwachte dingen kunnen overzien en proactief erop te reageren een zegen. NU is het een zegen.
NU – februari 2021 – ben ik professioneel en privé al 7 jaar bezig met professioneel als mentor te fungeren. Met actieve periodes met mensen, achter de schermen als blogger en met het ontwerpen van methodieken, projecten, modellen en ja ook wel in boeken. Mijn werk als educator in de milieu en natuureducatie die ik 10 jaar heb beoefend en ontwikkeld en die ik met eigen projecten en methodieken opfleurde en ermee heel Vlaanderen afreed om met kinderen en volwassenen te gaan werken, geeft me NU nog steeds de kracht om opnieuw mijn eigen methode en model te ontwerpen, te beschrijven en laten groeien om na de coronatijd op de markt te kunnen brengen.
Vorig jaar rond deze tijd – eind januari begin februari – knoopte ik mijn eerste mala. Ik was eraan begonnen door nog eens goed ziek te zijn in november december met daarbij een langzame genezing, ben ik per toeval door een blogvriend bij het concept mala’s gekomen.
Laat ik zeggen dat na een intense tijd – weer opnieuw herpositioneren na een diagnose – en je leven weer even opnieuw beleven en daarover een boek gaan schrijven, opnieuw herbeleven en ook educatie in autisme te gaan geven in lezingen en trainingen, zo een intense periode vraagt een stilte punt. Na die intense tijd is er dus mala maken gekomen.
Vorig voorjaar was één lang gerekte herstel en bezinningstijd die me in de afgelopen 8 jaar diepte psychologie van Jung beleving echt geraakt heeft op vele vlakken.
Om het heel kort te zeggen, op 1 jaar tijd heb ik nog eens alle hoge bergen en diepe dalen mogen voelen – letterlijk en figuurlijk – wat het is om een lichaam te hebben in vroege menopauze, in onbalans en in balans, met een 5 maanden durende fysieke revalidatie – die nu nog steeds bezig is – na een val in de zomermaand juli.
Die levenskennis, kracht en goesting knoop ik mee in mijn mala’s, met alles wat ik heb geleerd in mijn leven, kàn ik een mala opbouwen met gevoel, mijn spirituele eigenheid en mijn liefde voor de producten die deze eigenschappen vragen.
Nu na een jaar knopen van mala’s en andere meditatieve juwelen kan ik pas zeggen, yes ik heb goesting om verder te gaan met dàt waarvoor ik echt kies.
Dààrvoor sta ik elke morgen op!
Voor Ka Sry mala magie!
Esther Cuyvers 1973 – …
Mijn levensspreuk
schitterende kleuren
geven alleen hun kracht
wanneer je kijkt met je hart
en voelt met je ziel.
Ka Sry mala makerij 